'Draait het niet allemaal om acceptatie?', bedenk ik mij tijdens het hardlopen. Langs mij kijk ik uit over weilanden, voor mij een kronkelend boerenweggetje. Het einde nog niet in zicht. Accepteren waar je bent op jouw weg. Of dat nu midden in de hectiek is, of hier in stilte. Ik glimlach als ik vogeltjes hoor fluiten. In de verte razen auto's voorbij. Twee uitersten, allebei zo aanwezig.
Ik vertraag mijn pas nog een beetje en geniet van het waterige zonnetje dat vertelt dat het echt lente is. Ondanks dat de temperaturen nog wat moeite hebben om bij te benen.
Daar aan de andere kant van de weilanden voeren anderen de maximum snelheid op om op plaats van bestemming aan te komen. Misschien hebben ze haast? Misschien willen ze snel zijn waar ze moeten zijn? Of juist niet en genieten ze in rust van de reis ernaartoe.
Is dat niet hoe we allemaal ons pad mogen bewandelen? Niets wegduwen en aanvaarden wat we tegenkomen. Op ons eigen tempo. Niet sneller willen, delen van de reis willen overslaan, of direct op onze eindbestemming zijn.
De reis is onmisbaar om wijsheid, kennis en ervaring op te halen. Zonder de reis is er namelijk helemaal geen eindbestemming.
We kunnen onszelf soms zo afwijzen op wat we nog te leren hebben. Ik denk aan de dromen die voor mij liggen. Het einde van mijn opleiding die nadert. 3 jaar opleiding bijna achter de rug. Had ik verder willen zijn dan waar ik nu sta? Had ik de reis van 3 jaar willen missen, om te zijn waar ik nu ben? Ik voel ontspanning in mijn lijf. Ik had het voor geen goud willen missen.
Dit is weleens anders geweest. Dan had ik de stip aan de horizon al bepaald en kon ik niet wachten om daar te zijn. Inmiddels weet ik dat in het onderweg zijn, de stip altijd een stip zal blijven. De reis is onmisbaar om wijsheid, kennis en ervaring op te halen. Zonder de reis is er namelijk helemaal geen eindbestemming.
Komentar