"Ik had vanmorgen een inzicht. Tijdens het hardlopen..."
Ik lach om mijzelf.
"Zo'n inzicht waarop je je muziek even op pauze zet om naar je eigen gedachten te kunnen luisteren."
"Vertel eens…"
"Nou, eigenlijk zijn onze gedachten helemaal niet van ons. Het is niet dat we ze zelf uitkiezen en toch pakken we ze wel vaak helemaal vast en zeggen: dit is mijn gedachte."
"Hmm, leg dat eens verder uit?"
"Oké. Als ik je vraag om aan je allereerste kus te denken, wat doe je dan?"
Zijn ogen dwalen even af. "Ja, dan zie ik dat weer voor me."
"En is het dan zo dat jij zelf hebt gekozen voor die gedachte? Dat je dacht: hé, ze vraagt naar mijn allereerste kus. Wil ik daaraan denken? Ja, laat ik dat eens doen."
"Nee, het gebeurt gewoon… Daar kies ik niet voor."
"Dus je kiest je gedachten niet. Er gebeurt iets buiten je en de gedachte komt in je op. Is het dan niet zo dat dit met al onze gedachten gebeurt? Ze ontstaan door iets buiten ons. Alleen wijzelf pakken ze vast en geven er zoveel waarde aan. We leggen er emotie op, gevoel in, geven er betekenis aan. We pakken de gedachte vast en zeggen: dit is van mij. Ik vraag me af of dat altijd zo is…"
"Eigenlijk niet als je het zo vertelt…"
"Stel eens dat we de gedachte kunnen bekijken zonder onze eigen betekenis eraan te geven. Gewoon… als een losse gedachte."
"Dat zou wel veel rust geven denk ik."
"Dat denk ik ook. We zouden dan in ieder geval onszelf kunnen afvragen of de gedachte wel waar is…"
"Zeker de gedachten die ons niet verder helpen en vooral tegenhouden."
"Ja! Laten we daar voortaan een vraagteken achter zetten."
We kijken elkaar tevreden aan. Dat is een fijne gedachte…
Comments