Dit is mijn droom: een wereld van licht, liefde en verbinding. Met onszelf en de ander. Ik schreef er een verhaal over. Mijn verhaal, over hoe ik op reis ging.
De wereld is donker. Weerstand groeit, boosheid neemt toe. Het licht wordt gedoofd in de ogen van mensen. Geen vuur dat verlangens doet oplaaien. Mensen keren naar binnen en sluiten hun deuren. Waardoor levensenergie langzaam lijkt weg te ebben. Ik zie het gebeuren. Depressies nemen toe, onrust, angsten. Waar is het vertrouwen in het leven gebleven?
Vlam van het verlangen
Ik voel hoe ik mijn verbinding met het licht lijk te verliezen. Er is angst, er is donker. Ontevredenheid en een laag zelfbeeld. Om over energie nog maar te zwijgen. Maar diep onder het donker, is een klein vlammetje dat niet wordt gedoofd. Het is de vlam van het verlangen. Van het geloof dat de essentie van het leven anders is. Maar wie ben ik? Als ik zelf mijn eigen vuur niet aanwakker.
De reis is begonnen
Ik moet gaan, wil ik mijn vuur laten oplaaien. Een ontdekkingsreis naar de kern van mijn Zijn. Nieuwsgierigheid is mijn hulpbron. Mateloos nieuwsgierig naar wie ik ten diepste ben. Naar levenskracht. Naar een wereld die voorbij gaat aan het blote oog.
Reizen voorbij de grenzen van zekerheid, voorbij de wereld die ik zo goed ken.
Het leven heeft de reis al uitgestippeld. De landkaart ligt op tafel. Maar vraagt ook om mijn veilige haven te verlaten. Ik voel mij verlamd. Reizen voorbij de grenzen van zekerheid, voorbij de wereld die ik zo goed ken. Gebieden betreden waar ik de weg niet weet.
Vertrekken
Voorzichtig zet ik mijn eerste stappen. En naast nieuwsgierigheid vergezelt vertrouwen mij op mijn reis. Heel diep van binnen voel ik dat de route zich vanzelf zal uitwijzen. Dat de bestemming er al is en de weg mij vanzelf zal leiden. Ik vertrek. Verlaat mijn vaste haven. Haal het anker op dat mij jaren heeft gedragen. Het is tijd om op eigen benen te gaan staan.
Ik reis door het leven en grijp iedere leerschool aan om mijzelf beter te leren kennen. Ik wil groeien! Ontdekken! Steeds meer.
Ontdekken en verdwalen
Een angstig stemmetje duikt op in mijn gedachten. De stem die ik zo goed ken van vroeger. Ik wil haar niet horen. Ik raas vooruit. En in het wegduwen van de stem, raak ik steeds een beetje verdwaald. Tijdens mijn reis ontdek ik mijn bron van liefde. Voel ik hoe ik dieper in contact kom met mijzelf. Donkere dagen worden lichter. En als er een regenachtige dag bij zit, steek ik de kaartjes aan.
Luisteren
Maar om mij heen zijn nog steeds deuren gesloten. Hoe kan ik dit licht verder verspreiden? Met alles wat ik geleerd heb op mijn reis? Daar is het stemmetje weer. Het roept harder: "houd het maar bij jezelf! Wat gaan anderen ervan denken?". Ik besluit te luisteren in plaats van te vluchten. En ik hoor de stem van een klein meisje. Ze is bang. Want zo klein als ze is, gaf ik haar onbewust het stuur van mijn leven.
Gezien worden en acceptatie voor hoe het is. Dat zijn de sleutels naar vertrouwen en een lichter leven.
"Ik heb veel geleerd", zeg ik tegen haar. "En al die tijd was je bij me op reis. Ik rende vooruit en sleurde je mee aan je hand. Ik liet jou de richting bepalen als ik het zelf niet wist. Ik hoor je nu. Je hoeft de verantwoordelijkheid niet meer te dragen. Je mag gaan spelen en ontdekken." Het wordt rustig.
De opening naar lichter leven
Gezien worden en acceptatie voor hoe het is. Dat is de opening naar vertrouwen en een lichter leven. Ik zet mijn deur open. Stap langzaam naar buiten. Met al mijn reiservaringen deel ik mijn verhaal. Ik speel. Ik dans. Op blote voeten in het koele gras. Langzaam gaan andere deuren open en verlaten mensen hun huizen. Nieuwsgierig als eerste hulpbron. En met vertrouwen, dat er licht is.