'Wat is er zo aantrekkelijk aan bescheidenheid?',
bedacht ik mij vanmorgen tijdens het hardlopen.
Is het zo aantrekkelijk om niet uit te komen voor wat je waard bent? Is het sexy om je kwaliteiten weg te wimpelen onder het mom van ‘ach, het is niets. Dat kan iedereen.’
Toch lijkt bescheidenheid te worden gezien als een kwaliteit.
"Het siert je", heb ik weleens te horen gekregen over mijn bescheidenheid.
Maar steeds meer ontdek ik de keerzijde van deze eigenschap. Ontdek ik dat het me eerder tegenwerkt dan stimuleert. Dat het me meer bij mezelf weghoudt dan in verbinding brengt.
Bescheidenheid wordt vaak gezien als een eigenschap waarin je voorrang geeft aan de ander. Je maakt jezelf niet groter, hoeft niet op het podium te staan en overschat jezelf niet.
Valkuil is dat je jezelf kleiner houdt dan nodig. Je komt niet uit voor wat je te bieden hebt en benut niet 100% van je kwaliteiten.
Bescheiden zijn en jezelf overschreeuwen zijn wat mij betreft twee verschillende eigenschappen. Je kunt nog steeds voorrang geven aan de ander én eigen ruimte innemen. Je kunt nog steeds anderen bewonderen om hun kwaliteiten zonder jezelf kleiner te maken. Je mag achter je eigen-waarde staan, zonder jezelf te overschatten. Podium nemen en je stem laten horen vanuit een gelijkwaardige positie.
Je bewijst niemand een dienst met jezelf onbelangrijk voordoen.
Bedenk vandaag eens voor jezelf ‘waar ben jij nou ontzettend goed in en ongelooflijk trots op?’.