Een gedicht over zelfbeeld. Durven aannemen dat je al goed bent precies zoals je bent en dat je niet anders hoeft te zijn. Kun je aannemen hoe de buitenwereld je ziet?
Woorden blijven hangen in de lucht lossen op als druppeltjes dauw Een dikke mist hangt om je heen beschermt wat je niet horen wou
Ergens is het spannend en nieuwsgierig ook misschien Want hoe zou het zijn als je door de mist zou kunnen zien
Dat je best mag geloven dat je niet anders hoeft te zijn Dat de buitenwereld het al ziet wat achter de mist verschijnt